بسم رب الحسین
20:
درس حسین‌بن‌علی علیه‌الصّلاةوالسّلام به امّت اسلامی این است که برای حقّ، برای عدل، برای اقامه‌ی عدل، برای مقابله‌ی با ظلم، باید همیشه آماده بود و باید موجودی خود را به میدان آورد؛ در آن سطح و در آن مقیاس، کار من و شما نیست؛ امّا در سطوحی که با وضعیّت ما، با خُلقیّات ما، با عادات ما متناسب باشد چرا؛ باید یاد بگیریم. ۱۳۹۲/۰۳/۲۲
------------------------------------------------
20جمله از رهبر انقلاب درباره عزاداری سیدالشهدا علیه‌السلام
جملات پیشین در ادامه مطلب
و هو العزیز دوانتقام
سوره مبارکه کافرون که میخوانی مدام بحث عبودیت را تکرار میکنی. “من عبودیت میکنم، من عبودیت نمیکنم...“
بله! می فرماید که من عبودیت خداوند واحد را میکنم و غیر او را عبودیت نمیکنم و شما ای مشرکان کافر، آنچه من عبودیت میکنم را نمی پذیرید و بندگی اش را نمی کند .
این تفاوت آنقدر ریشه ای و بنیادی و اساسی ست که باعث می شود دین ها از هم جدا باشد. دو دین که یکی در ذیل ولایت خدای یگانه ست و عبودیت موحدانه دارد و یکی در ذیل هر ولایتی غیر خدا که میشود طاغوت . پیامبر اکرم(ص) قاطعانه این تبیین و مرزبندی را انجام میدهند و ابراز میکنند.
سوره مبارکه کافرون، سوره برائت ست . سوره ابراز مرزبندی در برابر کافران
-------------------------------
حوالی 13 آبان و شعاری که برای ما در حکم برائت و تبیین مرز است .
سوره مبارکه کافرون ناخواسته در ذهن آمد
بسم رب الحسین
باید تابع ولی بود . وقتی مشروط تایید میشوی یعنی نقاط ضعفش آنقدری هست که نمیتوان آن را به صورت کامل تایید کرد . یعنی اگر آن شرط ها رعایت نشوند این تایید هم دیگر وجود ندارد .
اصلا چه یک شرط برای انجام کاری بگذارد چه صد شرط . چه رد کند و چه تایید. در همه حال باید تابع ولی بود.
در حرف ولی نباید ولی آورد. فقط باید گفت چشم. انجام داد.
باید تابع ولی بود که او دیده بان است . خطوط قرمز را میبیند و می شناسد . خطوطی که مرزهای حق و باطل اند . گاهی ما نمی بینیم . حواسمون نیست . اصلا نمی شناسیم . اما امام میشناسد . باید حرفهایش را با گوش جان شنید و عمل کرد که اگر نکنیم قومی دیگر می آیند و با جان و دل، با عشق این کار را انجام میدهند و ما روسیاه می شویم .
+اگر میخواهیم تفاوت بین ما و اهل کوفه بارز باشد، نباید به سیاهی عزا اکتفا کنیم بلکه باید کاری را انجام دهیم که آنها نکردند: تبعیت و حمایت از امام
بسم رب الحسین
صدای آهسته ی گام هایت، سکوت غفلت زده شهر را در هم می شکند وقتی آرام و سنگین از ابتدای عمر سال فرا میرسی
و سال آغاز میشود:
با قدم های دسته دسته به سوی فردا های سبز حرمت های شکسته شده خونینت
با فریادهای رسا و بلندت که حزین به جای تمام ماه های سال به صدا درآمده است
با یکرنگی و همرنگی سیاه نشان عزا
با...
سال با تو آغاز می شود که حصار مرزها وحرمت هایت از نامت هم پیدا ست
اینک محرم الحرام، ابتدای “ والفجر“
و تنها ده شب تا طلوعت باقی ست ای نفس مطمئنه .
در حرکت شبانه اینگونه قاعده ای ست:
“ وَلا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ إِلا بِالْحَقِّ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا فَلا یُسْرِفْ فِی الْقَتْلِ إِنَّهُ کَانَ مَنْصُورًا ﴿٣٣﴾ “
و هرگز نفس محترمی که خدا قتلش را حرام کرده مکشید مگر آنکه به حکم حق مستحق قتل شود، و کسی که خونش به مظلومی و ناحق ریخته شود ما به ولی او حکومت و تسلط (بر قاتل) دادیم پس (در مقام انتقام) آن ولی در قتل و خونریزی اسراف نکند که او از جانب ما مؤید و منصور خواهد بود. (33)
---------------------------------
امروز جمعه شیرخوارگان حسینی
...یک گام رو به پیش و یکی رو به پس رود
حالا مردد است به سوی چه کس رود...
بسم الله الرّحمان الرّحیم
السلام علیک یا أمیر المومنین
غدیر یک حادثه یا اتفاق نیست . بلکه خود یک تاریخ است. نشانه ای روشن برای همه آن کسانی که جلو رفته اند و یا عقب مانده اند
باید اینجا بایستی تا ببینی ردپاهای نورانی رسالت را که حالا به اینجا رسیده است،به اوج درخشش و تابش. در اینجا که به عقب نگاه میکنی تاریخ برایت مرور می شود،شب و روزهای رسالت. از طائف و قریش تا هجرت و اکنون که حجه الوداع ست . به افق که خیره شوی،امتداد نورانی اش را میبینی که مرتب تکرار میشود :علی، علی، علی ،علی، علی،علی،علی،علی،علی، علی،علی
یا سامع الاصوات
“روز عرفه را قدر بدانید. در روایتی دیدم که «عرفه و عرفات را بدین خاطر چنین اسمی داده‌اند که در این روز و آن مکان، موقعیّتی برای اعتراف به گناه در نزد پروردگار پیش می‌آید.» اسلام، اعتراف به گناه را در پیش بندگان، مجاز نمیداند. کسی نباید گناهی را که انجام داده است بر زبان آورد و پیش کسی به آن اعتراف کند. اما پیش خدا، چرا. بین خودتان و خدا، بین خودمان و خدا، خلوت کنیم و به قصورهایمان، به تقصیرهایمان، به خطاهایمان و به گناهانمان که مایه روسیاهی ما، مایه بسته شدن پروبال ما و مانع پرواز ماست، اعتراف نماییم و از آنها توبه کنیم. اگر فردی بخواهد اصلاح شود، باید گناه و عیب خود را بپذیرد و در پیش خود و خدا، به آن عیب و گناه اعتراف کند. کسانی که برای خودشان هیچ عیب و خطایی قائل نیستند، هرگز اصلاح نخواهند شد. یک ملت هم، اگر بخواهد به راه راست برود، باید بفهمد که کجاها اشتباه کرده است و خطاهای او چیست و به گناه خود اعتراف کند. امروز هم اگر آحاد امّت عظیم اسلامی قبول کنند که در مقابل اسلام کوتاهی کرده‌اند؛ اگر مسلمانان عالم تصدیق و اعتراف کنند که در دنباله‌رَوی از قدرتهای اسلامی، راه را اشتباه پیموده‌اند و در پذیرش فرهنگ مفسدِ اغوا کننده غرب، به‌خطا رفته‌اند، راهشان باز خواهد شد و خواهند توانست خودشان را اصلاح کنند. “
بیانات مقام معظم رهبری
-------------------------------
پ.ن : در این روز پرفضیلت التماس دعا
بعدا نوشت:عید سعید قربان بر همه مبارک
یا ولی الاحسان
مشتاقان تو میدانند که دعا وقتی دعا ست که با حمد تو آغاز شود پس به رسم آنها که میدانند تو نهایت آمال و کمالی : الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ الْحَمْدُ حَقُّهُ کَمَا یَسْتَحِقُّهُ حَمْدا کَثِیرا
و بعد
الیه المصیر
“ پس به تقوا و ترس از خدا روی بیاورید، که رشته آن استوار، و دستگیره آن محکم، و قله بلند آن پناهگاهی مطمئن می باشد. قبل از فرا رسیدن مرگ، خود را برای پیش آمدهای آن آماده سازید، پش از آنکه مرگ شما را دریابد، آنچه لازمه ملاقات است فراهم آورید. زیرا مرگ پایان زندگی ست و هدف نهایی قیامت است .
مرگ برای خردمندان پند و اندر، و برای جاهلان وسیله عبرت آموزی ست، پیش از فرا رسیدن مرگ از تنگی قبر ها، و شدت غم و اندوه، و ترس از قیامت، و در هم ریختن استخوان ها، و کر شدن گوش ها، و تاریکی لحد، و وحشت از آینده، و غم و اندوه فراوان در تنگنای گور،و پوشانده شدن آن با سنگ و خاک، چه میدانید؟!
پس ای بندگان خدا! خدا را! پروا کنید، که دنیا با قانون مندی خاصی می گذرد ،شما با قیامت به رشته ای اتصال دارید،گویا نشانه ای قیامت، آشکار میشود، و شما را در راه خود متوقف کرده، با زلزله هایش سر رسیده است، سنگینی بار آن را بر دوش شما نهاده، و رشته پیوند مردم با دنیا را قطع کرده، همه را از آغوش گرم دنیا خارج کرده است!...“
نهج البلاغه. خطبه 190
ترجمه استاد دشتی
هو الرئوف
----------------------------------------------------
این دهه بهانه است، عمری ست که زیر سایه کرامت شماییم...
